Portret door Danielle Gabriels
Aquarium
Mijn grootmoeder is een aquarium
Vissen aaien
en dan tellen we
hoe lang
en wat er allemaal niet meer kan
Gedronken zwart
Gedronken zwart,
een belofte om zo goedkoop mogelijk
je leven
in te vullen.
We zijn allemaal pony’s:
zachte monden, te zware lasten.
Je moet met vlokken speeksel op de lippen staan:
handjes schudden
apartheidspolitiek
het obligate witte wolkje
uiers als eierdruppels
want hoe anders maken we pruimen
als eieren
zo groot?
Ik ben een zakje met van alles in,
mensen graaien, vinden zelden
meer dan
kleingeld, een halve appel, een eindje touw.
Polijst me groter
met me vest. Mest me vet, maar
naakt in een open veld is
evengoed naakt
en wat een boom tot trots en schaamte drijft
is het optakelen van een mens:
kleingeld, een halve appel, een eindje touw.
Voordracht in de Arenbergschouwburg, Antwerpen, 17 maart 2018
Ik ben gestopt met liefde
zoals een kettingroker
als een schijnheiligaard
met drinken staakt.
...‘Iedere brief is een liefdesbrief’; waar las ik dat? Geen idee. Maar het klopt wel denk ik, zelfs een brief vol haat heeft als noodzakelijke voorwaarde een bepaalde hoeveelheid liefde. De nauwkeurigheid en zorg om elk woord op papier te krijgen, wat anders dan liefde?Ik stel te veel vragen. Misschien. Ik praatte sowieso al te veel volgens jou, luisterde te weinig. Luister te weinig naar jou. Alsof naar jou luisteren een actieve daad is, alsof het niet vanzelf zou gaan. Misschien. Misschien was het simpele desinteresse; jij ,de ander, verveelt me mateloos. De banaliteit van weer een andere man, dezelfde lege gesprekken, leeg gehijg in een nog leger bed. Misschien was het angst. Meer waarschijnlijk was het beide. ...
"De weerzin die ik nu voel, hijgend onder deze bleke man, lijkt op die fictieve doodsangst: niet echt maar des te bijtender."
Uit Toestemming
