"Ze kon het extra jaar goed zien nu: een lijn aan haar mond, de rimpel op haar voorhoofd die iets dieper was geworden. Aan de waslijn hing haar onderbroek te drogen. Het bloed had een bruine vlek achtergelaten, een vlek die er niet meer uit zou gaan. Ze opende het gordijn, dan het venster en keek naar buiten. Door haar dunne hemd heen kon ze de lucht over haar tepels voelen strijken. De geur van geroosterde kastanjes en bloed, het geluid van een stationair draaiende auto, in de verte het gekrijs van een vogel die haar naam leek te roepen. Overzicht."

De humeurige papegaai van je ex mee naar je nieuwe huis verhuizen; niet willen weten of je de dementie van je moeder geërfd hebt; eindelijk zwanger zijn en vaststellen dat je niet van je kinderen houdt; vastzitten in een writer’s block op het hoogtepunt van je carrière. De personages in Zwaktebod worden ingeklemd tussen het narratief dat hen werd voorgeschreven en een toekomst waar ze zelf de pen vasthouden.  

In deze claustrofobische verhalenbundel ontleedt Uschi Cop zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. Gebukt onder scheve machtsverhoudingen en eenzaamheid zoeken ze een weg naar elkaar, reiken elkaar de hand in trance. Leidt dit tot een climax van ultieme verheldering? Of blijken de echo’s die doorheen de verhalen schemeren meer georkestreerd dan gedacht?